Wieś Miedźna wspólnie z sąsiadującą z nią bezpośrednio Grzawą osadzona została pod koniec XIII wieku na prawie niemieckim. O wcześniejszych dziejach tych miejscowości trudno coś konkretnego powiedzieć ze względu na brak dokładniejszych źródeł historycznych. Początki parafii w Miedźnej sięgają roku 1326, kiedy to dokumenty podają imię Bernharda, plebana z Miedźnej. Początkowo parafia należała do dekanatu Oświęcimskiego, a od 1350 roku do nowopowstałego dekanatu pszczyńskiego. Do roku 1821 diecezją macierzystą było biskupstwo krakowskie a od 1925 roku Miedźna należała do diecezji wrocławskiej.
W roku 1594 rozpoczyna się w Miedźnej okres reformacji protestanckiej. Parafia ta pozostała najdłużej katolicką w całym pszczyńskim państwie stanowym, głównie dzięki plebanowi - księdzu Andrzejowi Piotrowskiemu. Okres reformacji kończy się w roku 1635 dość dramatycznie. Dziekan pszczyński, ksiądz Bloch przybył do Miedźnej, aby wprowadzić na parafię księdza Iwanickiego. Zostają dotkliwie pobici przez flam, protestujący w ten sposób przeciwko zmianie wyznania. Pierwszym katolickim proboszczem po okresie reformacji zostaje ksiądz Mikołaj Silnicki. Warto zaznaczyć, że już w 1625 roku działała w Miedźnej szkoła parafialna.
Na mapie Pszczyńskiego Wolnego Państwa Stanowego "Ihnoortografia Plesniaca", którą wykonał w 1636 roku Andreas Hindenberg, przedstawiono min. Sylwetkę kościoła w Miedźnej z tego czasu. Ten kościół oczywiście nie dotrwał do naszych czasów. Obecny kościół pod wezwaniem św. Klemensa papieża został postawiony w 1721 roku na miejscu rozebranego, również drewnianego obiektu. Budowla ta była już w tak złym stanie, że ówczesny proboszcz Andrzej Rozmus Zabrzeski zdecydował się na budowę nowej świątyni.
Obecny kościół jest największą drewnianą świątynią na ziemi pszczyńskiej. Postawiony jest na rzucie typowym dla śląskich kościołów. Składa się on z prostokątnej nawy, przylegającego do niej od wschodu prostokątnego prezbiterium z dostawioną zakrystią i związanej z nawą od zachodu wieży.
Kapłani pochodzący z naszej parafii, według rocznika święceń:
1. ks. Augustyn Kucz - 1867 r.
2. ks. Franciszek Miczek - 1890 r.
3. ks. inf. Jan Kapica - 1892 r.
4. ks. bp Walenty Wojciech - 1894 r. - biskup pomocniczy wrocławski
5. ks. Walenty Maroszek - 1905 r.
6. ks. Antoni Plewnia - 1906 r.
7. ks. Antoni Wojciech - 1908 r.
8. ks. Ludwik Wojciech - 1903 r.
9. ks. Konrad Szweda - 1934 r.
10. ks. Walenty Waloszek SDB - 1934 r.
11. ks. Konrad Wojciech- 1934 r.
12. ks. Władysław Wojciech - 1934 r.
13. ks. Ludwik Waloszek SDB - 1938 r.
14. ks. Jan Szweda - 1938 r.
15. ks. Ferdynand Waloszek SDB - 1940 r.
16. ks. Józef Waloszek SDB -1945 r.
17. ks. Franciszek Czernik - 1954 r.
18. ks. Józef Dolina CR - 1965 r.
19. ks. kan. Paweł Furczyk - 1968 r.
20. ks. Jozef Wojciech - 1971 r.
21. ks. Ambroży Kucz - 1976 r.
22. ks. Andrzej Gruszka SCJ - 1990 r.
Kapłani pochowani na naszym cmentarzu parafialnym:
1. Ks. Laurenty Golla
2. Ks. Karol Hergesell
3. Ks. Paweł Paździor
4. Ks. Andrzej Piotrowski
5. Ks. Franciszek Ryszka
- 1856 r.
6. Ks. Marcin Sosna
7. Ks. Marcin Strzeżych
8. Ks. kan. Augustyn Kucz
9. Ks. Oskar Loy
- 1903 r.
10. Ks. pastor
Konstanty Mollenda
11. Ks. Józef Okrent
- 1953 r.
12. Ks. Stanisław Czerwionka
- 1993 r.
13. Ks. Zbigniew Gamża
- 1995 r.
Nawa i prezbiterium "zawiązana" jest w konstrukcji wieńcowej, z prostokątnych bali, łączonych w narożach na zamek. Wieża wykonana jest w konstrukcji "na słup", zbudowano z rzadko spotykanej grubości krawędziaków, wzmocnionych masywnymi zastrzałami. Na trzonie wieży, zweżającym się ku górze umieszczona jes "izbica" przykryta smukłym barkokowym hełmem z "latarnią". Podobny hełm posiada wieżyczka na sygnaturkę, na dachu nawy.
Nad prezbiterium i nawą dachy siodłowe, kryte gontem, zwane gwarowo szyndziołami Wokół dużej części ścian kościoła biegnąpodcienia, zwane "sobotami", zakryte do połowy wysokości ścianką z tarcicy a w nich bramki wejściowe z niezmienne interesującymi, cebulastymi gonstami krytymi gontem.
Wnętrze kościoła jest bardzo przestrzenne dzięki wydłużonej nawie, dobrze oświetlone większą ilością okien. W jednym z nich, w prezbiterium za ołtarzem znajduje się XV wieczny gotycki witrażyk, przedstawiający scenę Ukrzyżowania. Nawa przykryta jest stropem płaskim z imitacją kasetonów. Ściany nawy i prezbiterium obite są tarcicą. W części zachodniej empora z małymi organami, wsparta na czterech drewnianych słupach.
Prezbiterium, oddzielone od nawy tęczą, przykryte jest pozornym sklepieniem z zachowaną XIX wieczną polichromią.
Z wyposażenia na uwagę zasługuje ołtarz główny z XVIII wieku z bramkami i obejściem, zdobiony bogatą, polichromowaną snycerką. W ołtarzu obraz z wizerunkiem św. Klemensa papieża, który przysłaniany jest XIX wiecznym wizerunkiem Madonny.
W bocznym ołtarzu po stronie ewangelii umieszczony jest obraz z XVIII wieku, przedstawiający Matkę Boską z Dzieciątiem. Początkowo Obraz miał kształt owalny, później dorobiono dolną część sukienki. Całość pozłacana.Fur
